|
||||||||
“ Take the poetry of Texas troubadour Townes Van Zandt, combine with Steve Earle’s edgy attitude and stir with a little cup of the bayou-blues (think Howlin’ Wolf) and you start to get a taste of Capps’ scrumptious gothic gumbo...” (Americansongwriter.com) Songwriter, troubadour, dichter Grayson Capps vormde vroege jaren ’90, hij studeerde toen nog aan de Tulane University in New Orléans, de “trash-folk” band, The House Levellers. Later, vormde hij met John Lawrence de blues rockband Stavin' Chain. In 1999 verscheen bij Ruf Records hun eerste titelloos album, dat gedistribueerd werd door PolyGram. Na de fusie van PolyGram met MCA verdween het album uit de handel. Grayson Capps debuteerde in 2005 solo met ‘If You Knew My Mind’. Zes van de liedjes op dat album waren eerder te horen in “A Love Song for Bobby Long”, een Amerikaanse film uit 2004 onder regie van Shainee Gabel. Het is een verfilming van de (niet gepubliceerde) roman “Off Magazine Street” van Grayson’s vader Ronald Everett Capps. Grayson -die in de film te zien is terwijl hij enkele nummers uitvoert- schreef en speelde een deel van de nummers op de soundtrack. Capps’ tweede album, ‘Wail & Ride’ [2006] verscheen nadat hij in 2005 vanwege de orkaan Katrina zijn huis in New Orléans moest verlaten. In het nummer “New Orleans Waltz” steekt hij zijn kritiek op de manier waarop president Bush handelde na de ramp, niet onder stoelen of banken. In 2007 verscheen zijn derde album ‘Songbones’. Dit album is in gelimiteerde oplage verschenen en bevat een reeks songs die hij in 2002 samen met Tom Marron op viool en mondharmonica in een huiskamersessie na afloop van een optreden opnam. Vier van de tien nummers verschenen niet eerder op de later opgenomen albums, maar de sobere akoestische uitvoering laat de liedjes (volgens Capps) horen in “their most naked form for what they are: Songbones”. Op het vierde album ‘Rott 'N' Roll’ uit 2008 noemt Capps zijn begeleidingsband The Stumpknockers. In feite vormden Tommy MacLuckie (gitaar & tweede stem); Josh Kerin (Bas & tweede stem); en John Milham (drums) ook al op ‘Wail & Ride’ de kern van de muzikanten. Hoewel opgenomen in een (thuis)studio, moet het album klinken als een live-optreden. In de winter van 2009 toert Grayson Capps met deze band door Europa en speelt o.a. in de Bosuil in Weert. Het solo optreden dat Capps in mei 2008 gaf in de kleine zaal van Paradiso in A’dam gaf, is in zijn geheel op dvd uitgebracht. In 2011 brachten Capps en zijn band de Lost Cause Minstrels bij Royal Potato Family Records een album uit, ook wel Lost Cause Minstrels genoemd. Zes jaar later bracht hij ‘Scarlett Roses’ [2017] uit. Volgens de online muziek database AllMusic “the roots rock record from Capps, we've been waiting for…". Misschien is het begeleidingsband met gitarist Corky Hughes (ook lid van Capps' side project Willie Sugarcapps), misschien de live-in-studio coproductie van Hughes, Capps en zijn vrouw Trina Shoemaker, of alsnog de vaardigheid van de zanger om niet beredeneerde beelden te maken met zijn woorden en zanderige baritonstem, die samensmelten tot vette melodieën. Het is waarschijnlijker dat het een combinatie is van al dat, dat van ‘Scarlett Roses’ zo'n verleidelijke, soms hypnotische, luisterervaring maakt. De negen songs die Capps schreef gaan vanaf de titeltrack waarmee Capps opent en waarin de herinneringen verdwijnen en uitkijkt naar een betere toekomst, van een strak rockende shuffle “Hit Em Up Julie”,waarin de trein zich opgang, tot de gospel-geïnspireerde midtempo rocker “Thankful” en de donkere country-picking van het eenvoudige maar ontroerende liefdeslied “Hold Me Darlin”. De manier waarop Capps in "Bag of Weed" zijn verhaal over de inwoners van een klein stadje doet, met herkenbare beschrijvingen (als "De koeien in de wei zijn allemaal naar huis gegaan / De vijver in het laagland is opgedroogd / De blauwe-lucht-dagen zijn veranderd in nacht…”), schetst een onuitwisbaar beeld van de karakters waarover hij zingt. Capps en zijn band klinken als een zuidelijke versie van Neil Young & Crazy Horse op het huiveringwekkende “Taos”, waarin hij het verhaal doet van iemand die achter het stuur in slaap valt, met een crash als gevolg, die zijn geliefde en hun ongeboren kind doden. In het gekreun en gekraak van de vervormde gitaren, voel je meer dan acht minuten lang, de woede en schuldgevoel van de man die in de gevangenis boeten moet. Als afsluiter is er nog de rustige country rocker “Moving On”, waarin de zon langzaam ondergaat en de nodige rust eraan komt, om verder te kunnen gaan. Met ‘Scarlett Roses’ nam Grayson Capps een intrigerend en meeslepend album op, waarmee hij bewijst dat hij een van Amerika's meest getalenteerde maar ondergewaardeerde artiesten is. Het is alsof in ieder nummer leeft, wat de singer-songwriter zelf heeft beleefd. “ With ‘Scarlett Roses’, Grayson Capps recorded an intriguing and compelling album, proving that he’s one of America's most talented, but under recognized artists. It’s as if in every song lives what the singer-songwriter has experienced himself... “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography Grayson Capps:
|
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.jpg)
.jpg)
